In de blogserie Flessenpost schrijven campernomaden Annemarie en Martijn met waternomaden Erik, Nancy, Wouter en Karina over hun reizende levensstijl. Annemarie en Martijn reizen in een camper door Scandinavië terwijl Karina, Erik, Nancy en Wouter een wereldreis over zee maken met hun zeilboot. Vandaag vertelt Karina over het afscheid nemen voor vertrek. ‘Mijn dochter was de enige die me tegen had kunnen houden’.
Mallorca, 10-7
Dag Annemarie,
Wat een prachtige foto’s van jullie en de camper! Wij ‘kamperen’ ook een beetje, maar dan op zee. Net als jullie benutten we elke vierkante centimeter en hebben we goed nagedacht over de spullen die we meenemen. We hebben ons wel een luxe gepermitteerd die heel wat plaats inneemt: we hebben een accordeon, een gitaar en een ukelele aan boord (en een mondharmonica, maar die past in mijn broekzak ). We houden zo van muziek, we kunnen echt niet zonder.
Verder zijn er geen spullen die ik mis. Mensen mis ik wel. Vooral mijn dochter Maya. Voor vertrek zei een moeder tegen me dat ze dat nooit zou kunnen, haar dochter zo lang niet zien. Ik ben nu twee maanden weg van huis en ik ben al eens voor twee dagen naar België gevlogen voor haar.
Voor ik de beslissing maakte om drie jaar lang de wereld rond te gaan zeilen, heb ik Maya gevraagd wat ze er van dacht. Ze reageerde meteen enthousiast: ‘Jaaa mama, doén!’ Toen wist ik voldoende. Zij was de enige die me had kunnen tegenhouden.
Voor ik vertrok heb ik uitgebreid afscheid van iedereen genomen: een feestje hier, een etentje daar. Dat deed veel, zowel met mij als met anderen. Er werden bekentenissen gedaan en dingen rechtgezet, er vloeiden tranen en werd geknuffeld alsof het de laatste keer was. Het leek wel alsof ik dood zou gaan. Maar het was heel fijn, oprecht en mooi hoor.
Mijn collega’s hadden een fuif georganiseerd bij mij thuis, in discosfeer inclusief DJ. Ze wisten dat ze me geen cadeautjes mochten geven (plaatsgebrek, weet je wel) dus hebben ze de hele avond foto’s gemaakt met een Polaroid, en daar mooie boodschappen op geschreven. Die heb ik nog steeds allemaal bij me. Heerlijk.
De allerlaatste dag voor vertrek heb ik met Maya doorgebracht in Gent. We hebben veel gepraat, lekker gegeten en gewandeld. Gewoon, zoals we dat altijd doen. Op het einde van de dag gaf ik haar een knuffel en zeiden we tegen elkaar: ‘We gaan niet huilen hè, het is goed zo.’ Toen ik alleen in de trein naar huis zat, deed ik dat toch.
Nu bellen we vaak met elkaar en in augustus komt ze met haar vriend een weekje logeren op de boot in Ibiza. Zo hebben Wouter, Erik en ik elk ons eigen verhaal. Wouter is al veel langer weg en Erik en zijn vriendin Nancy zijn een paar dagen geleden pas vertrokken. Met al onze verhalen samen zouden we wel een boek kunnen vullen.
Hoe moeilijk het ook is om de mensen thuis te moeten missen, we maken onderweg ook veel mooie momenten mee. Hoe is dat voor jullie? Wat zijn de momenten waar jullie het voor doen, die de reis en het gemis de moeite waard maken?
Hartelijke groet,
Karina
